...... Πάει καιρός που έχω να γράψω κάτι . Σκεφτόμουν μέσα από τα λιγοστά πράγματα που έχω μάθει μέχρι στιγμής . Άλλαξαν πολλά πράγματα από τότε που ήμουν παιδί . Δεν γίνεται να τρέχω ξανά σε μια γειτονιά με το χαλικόδρομο και πολύ περισσότερο δεν μπορώ να σκεφτώ τόσο όμορφα όπως παλιά στο ίδιο μέρος όπου γεννήθηκα . Ένα γέρικο πλατάνι και λίγα παγκάκια ήταν το καλύτερο καταφύγιο για να στεγάσουμε τις σκέψεις μας , τα όνειρα μας . Η μυρωδιά από το γρασίδι τόσο όμορφη . Αμέτρητα βήματα πάνω του και μια μπάλα να γυροφέρνει από πόδι σε πόδι . Ακόμη και το χειμώνα ζωγραφίζαμε με τα δικά μας παιχνίδια βγαλμένα από μυαλό μας . Ένα φανταστικό κάστρο αντί για τη τσουλύθρα και η περιπέτεια ξεκινούσε , λες και δεν υπήρχε ο χρόνος ούτε και η ηλικία . Πέρα από τις όμορφες στιγμές είναι και τα πρέπει , τα θέλω και τα μπορώ . Θέλω να γίνω το όνειρο μου , πρέπει να καταλάβω ότι δεν πραγματοποιείται εύκολα ίσως και καθόλου . Τα μπορώ , τα δικά μου μπορώ είναι στα χέρια άλλων . Να φωνάξω , να κλάψω , να πονέσω ή να χαρώ δεν είμαι ο υπεύθυνος . Είμαι ξανά στο τόπο αυτό . Η ίδια οσμή . Το ίδιο πλατάνι , τα ίδια παγκάκια . Ο κόσμος ο ίδιος . Αυτή τη φορά οι σκέψεις διαφορετικές . Πρόσωπα λυπημένα και τα γέλια ορθά κοφτά και λιγοστά . Οι παρέες γίναν παρέα . Πως έγινε αυτό ; Γιατί ; Όλοι μαζί παίζαμε . Κερδίζαμε ή χάναμε . Τώρα ; Δεν υπήρχαν άλλοι . Υπήρχαμε εμείς . Τα δικά μας ονόματα . Δεν ντρεπόμασταν που λερώναμε από το ίδιο χώμα . Παιδιά δεν μπορούμε να ξαναγίνουμε . Μπορούμε εάν θέλουμε να ξαναπαίξουμε μαζί . Να λερώσουμε στο ίδιο χώμα . Ιστορίες δεν ξέρω αν θα έχω άλλες να λέω γιατί κάποια μέρα δεν θα συνεχίσω να ονειρεύομαι στο ίδιο μέρος . Οι ίδιοι άνθρωποι , μα τόσο διαφορετικοί πια . Θα κάνω ένα δικό μου γέρικο πλατάνι με παγκάκια σε ένα άλλο μέρος . Προτιμώ να κάνω όμορφα όνειρα και πράγματα . Είμαι σίγουρος πως αυτό το πλατάνι έχει να θυμάται τόσα πράγματα και ότι κάπου στα παγκάκια είναι χαραγμένο το δικό μου όνομα από τα παλιά ..........
