Τρίτη 12 Ιουνίου 2012

εικόνα δίχως χρώματα .... ελπίδα για το αύριο ....

Ποια εικόνα , ποιος αποτυπωτής μπορεί να εκφράσει στο άδειο λευκό χαρτί το φως της απλότητας . Οι πράξεις χαρακτηρίζονται από τα συναισθήματα πριν την εφαρμογή τους και κατακλύζονται από τη πληθώρα των υποσυνείδητων λόγων . Πως θα έρθει η γαλήνη , η αγαλίαση των πάντων για να δέσουν την εξίσωση του άνω + θρώσκω = σάρκα και κόκαλα καλοσχηματισμένα και καλοδομημένα στο σκελετό του κτίσματος . Μια εξίσωση της φύσης σε απόδοση της βιολογίας και της φιλοσοφίας . Και η ψυχή πάλλεται στο μεγαλείο της . Το πνεύμα αγέρωχο , έτοιμο να αντιμετωπίσει τη φύση της δυστροπίας . Ένα δαχτυλίδι και ένα γρόσι έφτασαν για την έναρξη του αγώνα . Το σίδερο είναι άχρηστο χωρίς τη μαεστρία του πνεύματος και τις κινήσεις των χεριών . Η ηλικία δεν είναι το εμπόδιο της ελευθερίας όπως υπολογίζουν στην απαρχαιωμένη τιμή των παλαιών καιρών . Ούτε αυτό είναι καιρό για να χαθούν οι αξίες και οι θεσμοί . Θεωρούν πως θαύοντας τα παραπάνω εξαφανίζονται . Συνήθως οι αποδείξεις της ύπαρξης των μεγάλων πολιτισμών βρισκόταν και βρίσκονται θαμμένες στις αγκαλιές της Γης . Έτσι λοιπόν και τα παραπάνω θαύονται και αναδύονται μέσω των ιδεών & των πράξεων . Υ.Γ .... είθε να υπάρξει ξανά η Ψαροκώσταινα να αγκαλιάσει τα παιδιά της και να τα παρηγορήσει ....

Κυριακή 3 Ιουνίου 2012

Ένας φαύλος κύκλος . . .

          Πως να μπορέσει να περιγράψει κανείς την επανάληψη των πραγμάτων με θεατές τα ίδια τα βιώματα . Τα βιώματα δεν γράφονται με το όνομα τους . Μόνο τα αρχικά φτάνουν για να δώσουν το συνθηματικό της ζωής . Τομέας η ζωή και η καινοτομία η ανάσα . Μπορείτε να σκεφτείτε τα χρόνια και να τα κάνετε << καιρούς >> ; Δεν χρειάζεται το μελάνι σε μια σελίδα για την ιστορία των πραγμάτων . Σήμερα , αύριο ... ο χρόνος περνάει .... έχει ξεκινήσει από το άπειρο . Ο άνθρωπος έχει τη δική του πορεία . 'Ή την ελπίδα ή την ματαιοδοξία . Η φύση ποτέ δεν εκδικείται . Οι πράξεις εκδικούνται και επιστρέφουν τρεφόμενες από το το αρνητικό . Οι τάσεις του αύριο μένει μόνο να τις δούμε ,  να τις καταγράψουν οι μνήμες μας . Τίποτα δεν είναι ονειρικό .... 

Πέμπτη 12 Απριλίου 2012

Και όμως ,,,,,,

...... Πάει καιρός που έχω να γράψω κάτι . Σκεφτόμουν μέσα από τα λιγοστά πράγματα που έχω μάθει μέχρι στιγμής . Άλλαξαν πολλά πράγματα από τότε που ήμουν παιδί . Δεν γίνεται να τρέχω ξανά σε μια γειτονιά με το χαλικόδρομο και πολύ περισσότερο δεν μπορώ να σκεφτώ τόσο όμορφα όπως παλιά στο ίδιο μέρος όπου γεννήθηκα . Ένα γέρικο πλατάνι και λίγα παγκάκια ήταν το καλύτερο καταφύγιο για να στεγάσουμε τις σκέψεις μας , τα όνειρα μας . Η μυρωδιά από το γρασίδι τόσο όμορφη . Αμέτρητα βήματα πάνω του και μια μπάλα να γυροφέρνει από πόδι σε πόδι . Ακόμη και το χειμώνα ζωγραφίζαμε με τα δικά μας παιχνίδια βγαλμένα από μυαλό μας . Ένα φανταστικό κάστρο αντί για τη τσουλύθρα και η περιπέτεια ξεκινούσε , λες και δεν υπήρχε ο χρόνος ούτε και η ηλικία . Πέρα από τις όμορφες στιγμές είναι και τα πρέπει , τα θέλω και τα μπορώ . Θέλω να γίνω το όνειρο μου , πρέπει να καταλάβω ότι δεν πραγματοποιείται εύκολα ίσως και καθόλου . Τα μπορώ , τα δικά μου μπορώ είναι στα χέρια άλλων . Να φωνάξω , να κλάψω , να πονέσω ή να χαρώ δεν είμαι ο υπεύθυνος . Είμαι ξανά στο τόπο αυτό . Η ίδια οσμή . Το ίδιο πλατάνι , τα ίδια παγκάκια . Ο κόσμος ο ίδιος . Αυτή τη φορά οι σκέψεις διαφορετικές . Πρόσωπα λυπημένα και τα γέλια ορθά κοφτά και λιγοστά . Οι παρέες γίναν παρέα . Πως έγινε αυτό ; Γιατί ; Όλοι μαζί παίζαμε . Κερδίζαμε ή χάναμε . Τώρα ; Δεν υπήρχαν άλλοι . Υπήρχαμε εμείς . Τα δικά μας ονόματα . Δεν ντρεπόμασταν που λερώναμε από το ίδιο χώμα . Παιδιά δεν μπορούμε να ξαναγίνουμε . Μπορούμε εάν θέλουμε να ξαναπαίξουμε μαζί . Να λερώσουμε στο ίδιο χώμα . Ιστορίες δεν ξέρω αν θα έχω άλλες να λέω γιατί κάποια μέρα δεν θα συνεχίσω να ονειρεύομαι στο ίδιο μέρος . Οι ίδιοι άνθρωποι , μα τόσο διαφορετικοί πια . Θα κάνω ένα δικό μου γέρικο πλατάνι με παγκάκια σε ένα άλλο μέρος . Προτιμώ να κάνω όμορφα όνειρα και πράγματα . Είμαι σίγουρος πως αυτό το πλατάνι έχει να θυμάται τόσα πράγματα και ότι κάπου στα παγκάκια είναι χαραγμένο το δικό μου όνομα από τα παλιά ..........

Τετάρτη 7 Μαρτίου 2012

........ μέσα από ένα όνειρο

Όνειρα και γιατί όχι σκέψεις ! Αγνές ιδέες για ένα καλύτερο χαμόγελο . Πως θα ζωγραφίζατε το αύριο ; Το κοντινό μέλλον ; Μέσα από τις πράξεις παίρνουμε και την αξία αλλά και την ουσία της δημιουργίας . Το συναίσθημα θετικό . Το εργαλείο είναι ο νους και η καρδιά το έναυσμα για τη γλυπτική του κόσμου . Ένα κόσμος διαφορετικό μέσα από το βλέμμα μας . Πόση δύναμη χρειάζεται να κοιτάξουμε έξω από τον εαυτό μας ; Μόνο δύναμη ; Ίσως και η θέληση να χρειάζεται να ανάψει μέσα από την ίδια τη ζωή ! Ψάχνουμε να βρούμε τα κίνητρα που θα μας κάνουν πιο δυνατούς και πιο αυτάρκεις σε υλικά αγαθά ! Ξεχάσαμε πως είναι να πέφτουμε και να χτυπάμε και να ξανασηκωνόμαστε όπως παλιά στις αλάνες και στα πάρκα . Αυτό το πέσιμο ήταν το χαμόγελο μας ! Παίζαμε ! Μαθαίναμε ! Κάναμε όνειρα κοιτάζοντας τα αστέρια τις καλοκαιρινές νύχτες .... συχνά φίλοι μου αναπολώ αυτές τις νύχτες ! Νύχτες όμορφες απλές ! Χωρίς πολλά λόγια ! Και σιγά σιγά μεγαλώσαμε και τα όνειρα μας λείπουν . Πιστεύω ότι κάποια μέρα θα ξαναζήσουμε με όνειρα ... όχι γιατί ο χαρακτήρας μου μπορεί να  είναι ρομαντικός .... αλλά τα όνειρα είναι τα θέλω και πάντα ο άνθρωπος θα έχει θέλω όσο και εάν αλλάξουν οι εποχές και έρθουν άλλα γεγονότα ! 

.... ασύμμετρη σκέψη

..... σχήματα !!! Δίνουν μορφή και σχήμα στη σκέψη . Δείχνουν το τρόπο της σκέψης . Άλλωτε ένας κύκλος να περιστρέφεται από το κέντρο του και άλλωτε μια πυραμίδα να μας δείχνει το μεγαλείο της σκεπτομορφής . Πως θα ήταν ο κόσμος μας χωρίς σχήματα ; Το έχετε σκεφτεί ποτέ αυτό ; Κατά τη ταπεινή μου άποψη , πιστεύω ότι δε θα είχε βάση η λογική . Η συνείδηση δε θα είχε γίνει . Και ο άνθρωπος ; Τι θα ήταν ο άνθρωπος ; Θα είχε μορφοποιηθεί ; Θα υπήρχε το όμορφο και  το άσχημο ; Και αυτή η έρμη η αντίληψη πως θα την αντιλαμβανόμασταν ; Και να μη ξεχνάμε και το πιο βασικό . Η γλώσσα ! Το όργανο με το οποίο επικοινωνούμε και τα γράμματα της ! Τα σχήματα της φωνής παίρνουν τη μορφή τους στο χαρτί . Με τη σκέψη ζωγραφίζουμε νοερά το νου μας . Δημιουργούμε μορφές στη συνείδηση . Έτσι αντιλαμβανόμαστε και το χώρο ... μικρό , μεγάλο , άσχημο , όμορφο . Εξάλλου και ο άνθρωπος έχει σχήμα και μορφή . Είναι πλασμένα τα πάντα με σοφία . Ακόμη και εάν ο άνθρωπος τα κρίνει λάθος μερικές φορές . Για να κρίνουμε πρέπει να γνωρίζουμε και όχι να απομονώνουμε τις καταστάσεις και τα  γεγονότα . Τα πάντα βασίζονται σε μια συνέχεια ..... παρελθόν , παρόν ..... μέλλον ......  Άραγε είναι το μέλλον μας ένα απλό σχήμα ή πολύ απλά μια ευθεία χωρίς αρχή και τέλος για το νου του ανθρώπου ;

Δευτέρα 5 Μαρτίου 2012

Σκοπός δίχως τέλος ..... μια περίεργη αρχή ....

.... καλησπέρα φίλοι μου ... αρχή άλλης μιας νέας εβδομάδας . Η πρώτη αρχή της άνοιξης . Κάτι νέο αρχίζει . Το νιώθουμε ... το αισθανόμαστε . Τα χαμόγελα μετά τη θλίψη του χειμώνα θα  γράφουν στα πρόσωπα των ανθρώπων . Να τους γεννήσει μια θέληση και στοργή ! Δεν είναι ντροπή να αποζητάμε τη στοργή και τη ζεστασιά του κόσμου . Βλέπετε μπορεί να έχουμε απομακρυνθεί αλλά τα θέλω δε χάθηκαν . Η φύση μας δεν άλλαξε . Τα έχουμε μέσα μας τα θέλω ... όπως και τις ανάγκες . Ανάγκη για ζωή , αναπνοή από τις ποικίλες μυρωδιές της άνοιξης . Και όλα σιγά σιγά να παίρνουν το δρόμο τους . Είναι πιθανό η βαθύτερη ανάγκη μας να έχουμε ένα στήριγμα στη ζωή μας . Να συμπληρώσουμε το είναι μας . Τη πράξη της ολοκλήρωσης δηλαδή για το επιθυμητό αποτέλεσμα του καθενός . Που είναι το περίεργο όταν αποζητάμε κάτι να έχουμε ; Είναι τέτοια η αρμονία που όπως και να έρθουν τα πράγματα και οι εποχές θα πρέπει να λησμονάμε την ομορφιά , τη ζεστασιά . Στοιχεία αναλύωτα του πολιτισμού μας .  Χωρίς αυτά δεν υπάρχουμε . Δε ζούμε . Το σώμα δεν είναι σώμα τότε .. απλά ένα άδειο κουφάρι που παρακολουθεί τα άλλα σώματα να περνάνε όπως οι φάροι τα πλοία στη θάλασσα .... το αφιερώνω σε εσένα που σε σπαράζει η μοναξιά .... ψάχνεις να βρεις την ανοιξιάτικη μέρα περπατώντας μέσα από βουνά και χιόνια .... για σένα που είσαι παντού και πουθενά ... 

Σάββατο 3 Μαρτίου 2012

..... έσβησε η φλόγα . . . ;

Το φως μας .... η πηγή της ζωής . Δίνει χαρά και ενέργεια στο άψυχο και άμαυρο σκοτάδι . Ζωγραφίζει με τη φωτεινότητα του τα επίγεια και εναρμονίζει τη χαρά με τη θλίψη . Και όταν το σκοτάδι ξεφύγει το δρόμο του , καταπίνει τη λάμψη και τη ζωή . Έτσι είναι και η φλόγα σε ένα κεράκι . Τρεμοπαίζει στο σκοτάδι . Πάλλεται στις δονήσεις της γης , του αέρα και σιγολιώνει το κερί . Το κερί θα πάψει να υπάρχει μαζί με τη φλόγα όταν λιώσει όλο . Έτσι η φλόγα δεν έχει καμία χρησιμότητα και το κερί δεν θα υπάρχει . Η φλόγα όμως δίνει λάμψη και διαδίδει το φως . Ώσπου κάποια στιγμή μπορεί να σβήσει , να σβήσει όχι επειδή έλιωσε το κεράκι αλλά επειδή απλά φύσηξε λίγος αέρας . Το κερί απλά έσβησε . Δεν εξαφανίστηκε . Ούτε έχασε την ουσία του και το φιτίλι του περιμένει , απλά ακίνητο τη σπίθα που θα το ανάψει . Το κερί όμως υπάρχει . Συνεχίζει να υπάρχει . Έτσι και ο άνθρωπος φίλοι μου . Είναι ένα κερί που η φλόγα βγαίνει μέσα από τη ψυχή του . Τι και εάν σβήσει ( αδρανοποιηθούμε ) ; Πρέπει να ψάξουμε τη σπίθα που θα ανάψει τη φωτιά και θα προχωρήσει . Η φλόγα δεν είναι κάτι που θα προκληθεί χωρίς τις προστριβές για δημιουργηθεί η σπίθα . Τίποτα δεν μένει αναλλοίωτο μέσα στο χρόνο . Τα πάντα οξειδώνονται και λησμονούνται . Οι αναμνήσεις μένουν για να κρατάν τον άνθρωπο δυνατό . Να του δίνουν ώθηση στη ζωή και να τον συγκρατούν . Αρκεί να μη ξεχάσει ο άνθρωπος από που προέρχονται οι αναμνήσεις . Γιατί κάποτε οι αναμνήσεις ήταν πράξεις που δημιουργήθηκαν από τους ανθρώπους  και διαδίδονται μέσω των ανθρώπων . Εμείς γιατί να ξεχνάμε ;