Το φως μας .... η πηγή της ζωής . Δίνει χαρά και ενέργεια στο άψυχο και άμαυρο σκοτάδι . Ζωγραφίζει με τη φωτεινότητα του τα επίγεια και εναρμονίζει τη χαρά με τη θλίψη . Και όταν το σκοτάδι ξεφύγει το δρόμο του , καταπίνει τη λάμψη και τη ζωή . Έτσι είναι και η φλόγα σε ένα κεράκι . Τρεμοπαίζει στο σκοτάδι . Πάλλεται στις δονήσεις της γης , του αέρα και σιγολιώνει το κερί . Το κερί θα πάψει να υπάρχει μαζί με τη φλόγα όταν λιώσει όλο . Έτσι η φλόγα δεν έχει καμία χρησιμότητα και το κερί δεν θα υπάρχει . Η φλόγα όμως δίνει λάμψη και διαδίδει το φως . Ώσπου κάποια στιγμή μπορεί να σβήσει , να σβήσει όχι επειδή έλιωσε το κεράκι αλλά επειδή απλά φύσηξε λίγος αέρας . Το κερί απλά έσβησε . Δεν εξαφανίστηκε . Ούτε έχασε την ουσία του και το φιτίλι του περιμένει , απλά ακίνητο τη σπίθα που θα το ανάψει . Το κερί όμως υπάρχει . Συνεχίζει να υπάρχει . Έτσι και ο άνθρωπος φίλοι μου . Είναι ένα κερί που η φλόγα βγαίνει μέσα από τη ψυχή του . Τι και εάν σβήσει ( αδρανοποιηθούμε ) ; Πρέπει να ψάξουμε τη σπίθα που θα ανάψει τη φωτιά και θα προχωρήσει . Η φλόγα δεν είναι κάτι που θα προκληθεί χωρίς τις προστριβές για δημιουργηθεί η σπίθα . Τίποτα δεν μένει αναλλοίωτο μέσα στο χρόνο . Τα πάντα οξειδώνονται και λησμονούνται . Οι αναμνήσεις μένουν για να κρατάν τον άνθρωπο δυνατό . Να του δίνουν ώθηση στη ζωή και να τον συγκρατούν . Αρκεί να μη ξεχάσει ο άνθρωπος από που προέρχονται οι αναμνήσεις . Γιατί κάποτε οι αναμνήσεις ήταν πράξεις που δημιουργήθηκαν από τους ανθρώπους και διαδίδονται μέσω των ανθρώπων . Εμείς γιατί να ξεχνάμε ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου